Maar ja, als we niet echt onze essentiële kracht durven voelen, dan kruipen we in een soort van symbiose met elkaars verhalen en patronen en dimmen alles. Dan dimmen we onze passie voor waarheid, voor vrijheid en voor echte verbinding. Zo ervaren we de negatieve keerzijde van symbiose: afstand, “rollenspel”, kilte of strijd, in plaats van het contact vol aan te gaan, elkaar te voeden, te supporten, uit te dagen en te inspireren. Zo belemmeren we onszelf en elkaar om door onze pijn, patronen en dingen die dwars zitten heen te groeien. Wat een absurdistische lijdensweg….!
Vaak vermijden we ons gevoel, vermijden we onze Essentie en vermijden we waarachtig contact met elkaar. We vinden dat ook nog eens “normaal” en rationaliseren dat graag. Maar zolang je gevoelens verdoofd blijven, zal daaronder ook je passie voor waarheid, Essentie en voluit leven verlamd en onderdrukt blijven! Daardoor kom je niet bij je krachtige verlangen en moed om echt jezelf te zijn, je ware verlichte Zelf te zijn, en voor vervullend, waarachtig contact te gaan. Zo glipt het kostbare leven tussen je vingers door….