Het Essentiële Hart ( als je jezelf niet kunt voelen)
Dialoog met Angelo en deelnemer meeting
Deelnemer : Ik zat te denken over mijn neiging om continu bij mezelf weg te gaan, en ik betrapte me net weer erop, dat als ik ga luisteren, dan gaat mijn focus weer helemaal naar buiten. En dan ga ik weer ‘duffen’. En mijn hoofd wordt zwaarder, en ik baal ervan dat ik dit altijd doe.
‘Het belangrijkste is de basis, en dat ben je zelf’, zoiets zei je…
Angelo: Ik vind het mooi dat je het erkend. Ik waardeer je eerlijkheid naar jezelf dat je het echt ziet bij jezelf, erkend: ‘Ik splits af, ik verlies mezelf’. En dat je het ter harte neemt.
D: Ik vind het heel moeilijk, omdat ik wel zie dat ik het mijn hele leven al doe. En het thema komt de laatste tijd meer naar voren. Ruimte innemen. Ik heb mijn hele jeugd met mijn broertje gevochten om de ruimte letterlijk en figuurlijk: dat is mijn ruimte, dat is mijn ruimte. Ik was niet bij mezelf. Dat zie ik nu, waarom ik altijd gevochten heb met hem. En dat ik continu aan het zoeken ben buiten mij naar bevestiging bij anderen, omdat ik mezelf niet voel. En dat ik me als een leeg omhulsel heb gevoeld bijna mijn hele leven al. Dat ik aan het zoeken ben: Hoe voel ik dan? Wat zit er in dat omhulsel?
A: Daar wordt je nieuwsgiering naar.
D: Ik verlang naar dat gevoel, en tot nu toe is het iets wat me vaak overkomt als ik hier ben, dan ’poef’ komt het ineens of het komt niet, ik heb er geen controle over.
A: Als je zegt, ik verlang naar een gevoel, kan je herkennen dat het een gevoel is?
D: Moeilijk. Dat zit nog te hoog of zoiets.
A: Verlangen is een gedachte, een concept?
D: Niet helemaal; ik heb zo wens dat het een super overweldigend iets is, dat ik het heel duidelijk en krachtig kan voelen.
A: Dus je verlangen is best groot eigenlijk?
[iedereen lachen ]
A: Je wilt niet een beetje jezelf voelen, maar je wilt dat het echt groots is en geweldig. Nou, blijf erbij stil staan. Gevoelens en verlangens kunnen zich op allerlei manieren kenbaar maken: als sensaties in je lichaam, als een raar gevoel in je ogen. En als je dan gaat kijken naar dat vreemde gevoel, dan merk je “oh, ik ben verdrietig”. Of een gevoel in je buik, en dan ga je langer erbij stil staan, je voelt een gespannen energetisch tintelend gevoel. Dan ga je kijken: “oh, ik ben boos”.
Maar gevoelens kunnen zich ook kenbaar maken als een besef. Dat is wat jij hebt, dat het bijna een idee is: “Ik heb een verlangen”. En wat er dan nodig is, is om daarbij te blijven, zodat het gevoel een kans krijgt om zich kenbaar te maken, zodat je bewuster kan voelen. Dus als je verlangen hebt, dat is belangrijk om een verlangen te herkennen, maar dan niet alleen maar verder daarover na te denken of het gewoon weer van tafel te vegen, maar met je aandacht erbij te zijn; Zijn bij je verlangen. Hoe is het als ik dat zeg? Dat is concentratie, aandacht: gewoon zijn bij je verlangen, met jezelf. Je ziet het verlangen, de gedachte, en je maakt een keuze. Je kiest om daarbij te zijn. Dus je brengt je verlangen en jezelf, je Zijn, bij elkaar. Dus dan krijg je: verlangen + zijn = zijn bij verlangen. Dat is de algebra die we gemist hebben op school. Je zijn, je verlangen, zijn + verlangen = zijn bij verlangen.
D: Er is gewoon heel veel angst, ik ben bang voor mezelf, bang om mezelf te voelen.
A: Ben je bang om jezelf te voelen, of ben je bang voor emoties?
D: Ik ben bang om overweldigd te worden.
A: Door je kracht, door je liefde, door je bliss, of door je pijn, of beide?
A: Maar wie is dan degene die daardoor overweldigd kan worden? Want als je overweldigd wordt door je emoties dan is er degene die wordt overweldigd door de gevoelens die je hebt, en als je je overweldigd voelt door je essentie: Door je kracht, door je liefde, door je power. Dan wordt degene daardoor overweldigd, dus kennelijk is dat iemand, die niet denkt, dat ie die power en die liefde is.
D: Uhm, dat is ego.
A: Ja.
D: Het voelt ook zo bot om dat zo te zeggen.
A: Ik vrees dat het wel zo is. Dus dat is een denkbeeldige personage, dat is die JIJ die jij verzonnen hebt. De identificatie daarmee roept het gevoel van angst op van overweldigd te worden door de echte Jij. Je schaduw, die is bang dat ie verloren gaat op het moment dat jij in het licht gaat staan.
D: Ik voel verzet als jij dat zegt, ik wil dat eigenlijk niet horen.
A: Goed dat jij zo eerlijk bent.
D: Het wordt heel bedreigend [in tranen]
A: Ja, dat kan. En hoe is het om dat te accepteren, om met acceptatie erbij te zijn bij die angst, bij die bedreiging, bij de angst om overweldigd te worden. Dus als je contact maakt met de wijsheid van acceptatie, als je tegen jezelf zegt: “OK, deze gevoelens komen op, die zijn heftig, intens maar dat is wat er nu gebeurt: Ik ga er gewoon bij zijn, en ik accepteer het, het mag er zijn. Ze zijn welkom, ze hoeven niet weg, ze hoeven niet te veranderen. Ik hoef ze niet weg te analyseren, ik hoef ze niet weg te werken. Ontkennen slaat ook nergens op, want ik ken ze al, dus laat ik ze gewoon verwelkomen, accepteren die gevoelens.” En als je dan focust op de acceptatie…
-Net zo gaan mensen zich focussen op hun emoties, vooral mensen die emoties weg stoppen als ze emoties eens gaan voelen dan gaan ze zich totaal daarop focussen, een soort meditatie op emotie, een diepe meditatie “IK BEN BANG…, OK, ik ben afgeleid, IK BEN BANG…, OMG, ik ben totaal in paniek, terug, concentreren: IK BEN BANG…” [gelach] Dat is wat jij een beetje doet, maar je moet niet mediteren op je emoties, je moet mediteren op je essentie in relatie tot een emotie.
D: Die essentie verlies ik uit het oog. Dat is alles wat ik zie, die emotie, daar verdwijn ik in…
A: Zo lijkt het. Je vergeet je essentie, je vergeet je wijsheid over je essentie.
D: Hoe kan ik dat doen? Doen is een fout woord…
A: Hoe kan je dat doen? Doen vanuit niet doen, doen vanuit zijn. Je kan je herinneren: “wat herinner ik me over mijn essentie, wat weet ik nu over essentie wat nu belangrijk is voor het probleem waarmee ik nu worstel, het lijden wat ik nu ervaar?” En dan denk je bijv. “oh ja, ik weet dat het belangrijk is om met compassie ernaar te kijken”, of “ik weet dat het belangrijk is om vanuit acceptatie ernaar te kijken, of ik weet dat het belangrijk is het helemaal in mijn hart te sluiten en daar ga ik op focussen, dat weet ik ook. Ik focus op dat weten: ik moet focussen op de wijsheid van acceptatie, op de wijsheid van liefde, focussen op de wijsheid van compassie.”
D: Acceptatie voelt ook wel goed
A: Voelt goed? Doen! Blijf bij de acceptatie.
A: Doe allemaal mee. Kijk voor jezelf als iets in jezelf pijnlijk is, frustrerend is, heb je dat wel eens? [lachen] Hebben we allemaal, he? Situaties, die pijn doen, frustrerend zijn, beangstigend zijn, omdat we daar allemaal pijnlijke verhalen over hebben en dat is OK, maar belangrijk is om naar onze gevoelens helemaal lief te worden. Heel liefdevol, zo lief als je maar kan. Absoluut lief, zo lief als je wil zijn naar een klein kind van 3, van 2, van 1, van een half jaar… Dus als je nu aan denkt aan zo’n situatie die emoties oproept, pijn, lijden, verdriet, woede, frustratie, angst: herinner je de wijsheid van acceptatie en compassie. Herinner je bewust: wat weet jij over acceptatie en compassie? En focus daarop, en maakt het heel persoonlijk, denk erover na, maar op een heel persoonlijke manier, dat je tegen jezelf zegt: “OK, dat sluit ik helemaal in mijn hart, dit verdriet mag helemaal welkom zijn in mijn hart.” En dan voelen hoe dat voelt. En dan rustig verder erover denken. Of “deze pijn wil ik helemaal verwelkomen, die wil ik niet meer in de kou laten staan”. Mijn gevoel is welkom in de liefde, dat is de wijsheid van liefde, focus op die wijsheid van liefde. En dan voelen, en kennen wat je voelt. “Oh, lekker is dat om gewoon mijn pijn lekker in mijn hart te sluiten, mijn hart te voelen. Dat voel niet alleen lekker, maar mijn hart ga ik dieper voelen, mijn hart gaat helemaal vol en warm voelen, mijn borst gaat open.” Dat je echt kennend aanwezig bent terwijl je focust op jouw unieke wijsheid over essentie in relatie tot die emotie.
D: Ik voel juist mijn hart fysiek samentrekken. Ik voel steken.
A: Dat kan.
D: Ik vind het moeilijk om het in mijn hart te gaan sluiten, omdat het lijkt alsof mijn hart samentrekt.
A: Je bedoelt je fysieke hart, je borstkast, je lichaam: daar ontstaat de contractie; Willem Reich, grote psycholoog ooit, noemde het ‘lichaamspantsering’, maar dat is niet je essentiële hart.
D: Maar die voel ik niet.
A: Nee, daarom voel je verkramping. Je gaat verkramping rond je fysiek hart ervaren omdat je onvoldoende je essentiële hart erkend. Omdat je onvoldoende je essentiële hart weet. Maar je hebt een heel groot hart.
D: Maar dat wil ik ook voelen.
A: Dat weet je toch? Je hart is heel groot, er is heel veel liefde in je hart.
D: Ik weet dat het zo is, maar ik wil het ook graag voelen.
A: Nou, heel goed, dat is de spirit, dit is de spirit van verlichting: “Ik weet dat het zo is, en ik wil het voelen”. Blijf bij dat weten, voel hoe dat voelt om dat te willen, voel hoe dat voelt om dat te weten, blijf voelen hoe dat rust geeft om dat te weten, dat je hart groot is, blijf voelen dat het richting geeft om te voelen dat je dat wil: je wil bij dat weten blijven.
D: Maar ik heb een ego die me allerlei andere kanten op probeert te trekken.
A: Prima, maar jij bepaalt wat je wil, dus je schaduw probeert je andere kanten te trekken: “Ja mijn schaduw doet ook allerlei rare dingen, maar dat zal mij verder de worst wezen want ík bepaal, ik beschik, ik ben meester, ik bepaal waarop ik focus en waarop ik niet wil focussen.” Jij ook. Ik bepaal hoelang ik ergens op focus, of hoe kort ik blijf kijken. Terwijl ik focus of ik voldoende gefocust ben, zodat ik dieper ga doordringen in de essentie waar mijn hart naar verlangt. Ik beschik, ik bepaal, en dat geldt voor ons allemaal. We hebben het over meesterschap: Jij bepaalt, Jij beschikt, Jij kiest waar je je aandacht op richt, en waar je je aandacht van weghaalt. Wist je dat? Veel mensen weten dat niet, veel mensen zeggen: “Ja, mijn aandacht gaat nu die kant op.” En dan zeg ik: nou en? Dan trek jij je aandacht toch gewoon terug.
D: Ja, alleen dat lukt me dus niet.
A: Maar dan moet je dat zeggen… dus waar wil je je aandacht niet meer op gefocust houden nu?
D: Op verkramping, ik wil mijn essentiële hart voelen.
A: En daarop wil je nu gaan focussen?
D: Ja, en dan ga ik dus zoeken.
A: Precies, maar dat is iets anders dan willen.
D: Dus ik moet naar het gevoel, naar het willen.
A: Nee, je moet gaan kiezen. Kiezen gaat vooraf aan het voelen. Je kiest gewoon.
Als je je buurvrouw wilt zien, kan je kiezen om nu naar rechts te kijken, dan ga je haar zien. Als je gaat wachten totdat je een speciaal gevoel erbij krijgt, dan ga je haar nooit zien. Je kunt gewoon kiezen om naar rechts te kijken, en dan zie je haar, toch? Stel dat je nu mij zou willen zien, dan kun je gewoon kiezen om naar links te kijken, en dan zie je mij. Als je het plafond wil zien, dan kies je om naar boven te kijken, en dan zie je het plafond. De verwarring waar jij in zit is als jij dan zegt van “ja, ik zou naar het plafond willen kijken, maar wat er nu bij me opkomt is dat ik opeens een verkramping in mijn buik krijg, dan moet ik dat gaan voelen”. En dan zeg ik “als je naar plafond wil kijken, dan kies je daarvoor en doe je dat toch?” En jij zegt: “ja, maar dat komt nu bij mij op.” Dan doe je net alsof je stuurloos bent, alsof je niet mag bepalen.
D: Dat is wel wat mijn ego mij doet geloven, dat ik stuurloos ben.
A: Dat zal jouw ego je zeker doen geloven, maar dat is niet de waarheid. Jij bent hartstikke sturend en bepalend en kiezend. Sterker nog, jouw ego is je eigen creatie, dus eigenlijk als jouw ego zegt dat jij moet kijken naar je krampen en moeilijkheden, dan is dat jouw keuze, alleen een onbewust keuze. Ego activiteit is onze persoonlijke onbewuste keuze om onze aandacht te focussen op belemmeringen. En dat is belangrijk dat we dat herkennen zodat we van daaruit bewuste keuzes kunnen maken om te focussen op dat waar we op willen focussen. En als je naar een issue wilt kijken dan wil je focussen op essentie in relatie tot een issue. Ik accepteer mijn issue, dáár focus ik op. Ik sluit het issue helemaal in mijn hart, dáár focus ik op. Ik wil bij mijn thema zijn, dáár focus ik op. Ik wil omdat ik wil. Wij jij willend zijn? Of wil je dat niet? Wat wil Jij?
D: Ik voel dan een overtuiging erop zitten dat ik het niet mag willen.
A: Ja, die overtuiging creëer jij dus. En als jij wil dan mag jij willen om je aandacht helemaal te focussen op die overtuiging, je mag daarop helemaal gefixeerd blijven.
D: Ik wil mezelf voelen.
A: Oh, is dat wat je wil?
D: Ik voel nu ook de verandering, want ik ben nu aan het willend voelen voor mij gevoel.
A: Ja, ik zie het aan je! Ik zie je gewoon willend zijn. Er staat een autonome, willende, essentiële vrouw. Ze wil omdat ze wil. Ze wil zichzelf voelen, en ze doet het gewoon omdat ze het wil. Power!
D: Mijn ego is nu in de war, hoor.
A: Dat zal wel. Essentie is van ego altijd in de war. [gelach]
Andere deelnemer: Normaal is die heel helder, maar nu… [gelach]
A: Dus hoe wil je je verhouden tot die verwarring? Wil je daarmee geïdentificeerd zijn, dan hoef je je alleen maar daarop gaan te focussen en helemaal te fixeren, maar dan ga je jezelf daarin verliezen. Dan ga je het lijden ervaren van die verwarring. Of wil je je daartoe verhouden vanuit Zijn, vanuit liefde, vanuit wijsheid? Maar dan moet je op Zijn focussen, op liefde, op wijsheid in relatie tot die verwarring.
D: Ik vind het grappig, het is wel zo makkelijk, haha… Kan dat echt, mag dat echt? Het is wel zo. Ik weet dat het zo is.
A: Het mag alleen als jij wil dat het mag. Als jij wil dat het niet mag, dan moet je focussen daarop dat het niet mag. En dan ga je voelen dat het niet mag, omdat jij creëert dat het niet mag. Omdat dat is waar jij op focust. Dus het is aan jou. Wil je dat het mag, of wil je dat het niet mag. Leuk, he?
Gelach
D: Ik merk wel zo van als ik thuis ben, en ik ben alleen dan voel ik niet die ondersteuning van jou en van het veld.
A: Nee, maar we zitten nu hier en niet bij je thuis. Dus laten we eens kijken hoe het hier gaat met ondersteunen van onszelf. Als je die externe support die ik je nu geef en die wij je nu geven, die aandacht die we jou geven, als je die gewoon toelaat en ondertussen je werk doet zoals je nu doet, dan komt het thuis ook wel goed in verloop van tijd. Maar je kunt niet zelf-supporting worden als je niet eerst externe support toelaat. Er is nog nooit iemand een goede Boeiing 747 piloot geworden als die niet eerst zich heeft laten steunen en zo heel traject is doorlopen waardoor hij externe support gerealiseerd heeft, met een diploma natuurlijk, en op het gegeven moment zelfsupporting piloot is geworden. Dus om tot zelfsupport te komen, ook op een essentieel level, hebben we externe support nodig. Daarvoor zijn er dit soort meeting, dat zie je in allerlei tradities. Ik ben een soort rij- of vlieg instructeur, en jij volg lessen en op het gegeven moment krijg je een diploma en dan mag je die vliegtuig in, of die auto in. Dus om nu al bezig te zijn, “kan ik het thuis wel”? Dat is net als een aankomende piloot die net een paas lessen heeft gehad die zegt: “kan ik dat vliegtuig nu al besturen?”- Nee, kennelijk nog niet! Maak niet uit, dat komt wel!
D: Oh, dat is fijn dat jij dat zegt.
A: Ja. Kijk, aan je potentieel ligt het niet; Alle capaciteit en wijsheid die je nodig hebt zit al in je. Verlicht ben je ook al, dus daar zit hem ook niet in. Klaarwakker ben je ook, iedereen is wakker, jij bent een boeddha, dus daar zit het hem ook niet in. Dus het vraagt er alleen om naar dit soort gelegenheden te gaan met mensen die daar een beetje thuis in zijn, en zorgen dat je je laat supporten, zodat je gaandeweg steeds meer essentie integreert, realiseert op natuurlijke wijze, en door ego-patronen en verwarring heen groeit. En dat doe je nu. Dus hoe vind je het om zo willend te zijn?
D: Ik vind het wel fijn. Ik voel de spanning weer op komen- en nee, ik wil focussen op mijn essentiële hart, en voel ik weer meer ontspanning en ruimte hhkomen.
A: Heh? Terwijl ik zit hier te praten zit jij het hier te doen van binnen?
D: Ja.
A: Nou, dat is heel zelf supporting. Heel goed. En autonoom; dat is de autonomie van je essentie. Je zit hier gewoon maar te willen. Ik denk dat er meer mensen hier nu zitten te willen. Ze zitten stiekem willend te zijn, en te focussen en bepalen waar ze wel en niet op willen focussen.
D: Nou, nu zo voel het wel goed.
A: Okay.
D: En dan, hoe doe je dat als emoties opkomen zonder aan die emoties voorbij te gaan? Is het niet te veel neti neti? Werk je dan die emoties niet weg?
A: Nee, helemaal niet. We zijn nu niet bezig om te focussen op een manier dat je emoties weg moeten, maar te focussen op essentie in relatie tot die emoties. Dus als je essentie ziet als de essentiële vader, essentiële moeder en emoties ziet als een essentiële kindje dan zeggen we niet we gaan ons focussen op een essentiële kindje en vergeten pappie en mammie. Dit is helemaal niet leuk natuurlijk. Bedoel baby’s, peuters, kleuters, ons gevoelsleven is een soort kind, die vind het niet leuk als op ons gefocust wordt en als ons vader en moeder niet mee doen. “We zetten je drie weken in een kamp zonder papa en mama, je bent al 3, het moet lukken!” Het is niet leuk! Maar je papa en mama in een camp zetten zonder kindje is ook niet leuk. Maar met z’n drieën het is heel mooi, dat is de heilige drie-eenheid. Dus focussen op je gevoelens zonder te focussen op je essentiële wijsheid, essentiële kracht, essentiële liefde, is heel eenzijdig. Alleen maar focussen op je essentie en verder je gevoelens bagatelliseren is ook heel eng…, soms goed, maar als je dat alleen maar doet dan krijg je scheefgroei. Het belangrijkste is EN EN. Alle gevoelens zijn welkom. Alle gevoelens accepteren, en dan meteen focussen op de verwelkoming, op de acceptatie, op de liefde zonder dat die gevoelens weg moeten.
Sterker nog, je emoties geven je de kans om je liefde te ontwikkelen. Je emoties geven je kans om je zelfacceptatie te ontwikkelen. Je lijden is een geweldige kans om meer compassie voor jezelf te ontwikkelen. Je moet wel. Moet je bij stil staan. De grootste functie van ons lijden is, het dwingt ons om onze essentie te gaan realiseren want het is anders niet te doen. Je kan niet anders dan alleen maar weg stoppen en ontkennen en vermijden van situaties en je terugtrekken van relatie en contacten en je terugtrekken van emoties. Maar met essentie, met de wijsheid van essentie, met de kennis van essentie, wordt het opeens een uitdaging. Zeg, ik wil dan niet meer ontkennen maar wat dan? Moet ik de hele dag als een wrak gaan zitten huilen? Omdat ik met mijn ‘verlichting’ bezig ben? Nee, gebruik dat verdriet om te focussen op je liefde. Zeg tegen jezelf, ik sluit deze pijn helemaal in mijn hart. Deze pijn heeft mijn liefde nodig. Focus op die liefde, focus op die wijsheid over die liefde en voel. En als je de eerste dimensie binnen gaat wordt het helder. Tweede dimensie: liefde wordt blissvol, acceptatie wordt blissvol, je zelf-acceptatie wordt blissvol. Derde dimensie: je begint het te belichamen: je belichaamt je acceptie, je belichaamt je liefde, je belichaamt je compassie naar je pijn, en dan komt er power in. Je gaat de power van je compassie voelen. Je bent verdrietig, hartstikke verdrietig, maar je voelt zo een blissvolle, heldere power in je zelfliefde, het is geweldig! En dan zegt iemand: “wat lijd je!” En je zegt: “Lijden? Nee.” -“Nou, je zit keihaard te huilen!”-“Ja, maar ik voel me geweldig. Want ik voel me zo goed gevestigd in mijn essentie, ik voel zo een toewijding en acceptatie in dit verdriet, in deze boosheid, en dat geeft zo een blissvol gevoel. En ik zak nog de derde dimensie in, en dan kom ik in power: Ik voel power van mijn compassie, power van mijn zelfliefde, power van mijn zelf vertrouwen. Natuurlijk lijd ik niet. Ik ben blij dat ik verdrietig ben.” Dat is heel krachtig, dus hoe voelt dat?
Wat raakt je in dit perspectief?
Dit is wat ik noem ‘diamond power’. Op moment dat we ons lijden gaan omarmen, onze pijn, onze conflicten,- maar helemaal vanuit verlicht perspectief, zodat je steeds dieper essentie in kan gaan dankzij de pijn. Dankzij de frustratie, dankzij je innerlijke conflict, dankzij die rot ervaringen, die rot jeugd, dat die toch zin had, die rot jeugd. De ‘diamond power’ ga je realiseren, steeds dieper de zelfacceptatie in, de zelfliefde, zelfvertrouwen. Zijn bij de pijn, zijn bij het verdriet, zijn bij de woede, zijn bij dat trauma. Eerst wordt het helder, dan wordt het blissvol, en dan wordt het Power!
Dus sta even stil wat raakt je hier? Wat inspireert je aan dit perspectief om het lijden te kunnen leren benutten om je essentie te realiseren? Zodat je over elk lijden enthousiast kan worden, hoe akelig het ook is, omdat het je de kans geeft om je zelfacceptatie nog sterker te herinneren, nog sterker te voelen, en nog sterker te gaan belichamen.
En dan kom je in die dimensie van ‘diamond power’. Je lijden helpt je om de power van je liefde te voelen: power van je warmte, power van je vriendelijkheid naar jezelf, power van de mildheid naar jezelf. En op gegeven moment ga je nog een diepere dimensie in. En dan wordt het universeel.